ปิดเทอมจริงเหรอครับ

สาบานได้นะครับว่าช่วงนี้เป็นช่วงเวลาปิดเทอมเล็ก เป็นช่วงเวลาที่ให้นิสิตได้พักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับการเรียนในภาคกลางศึกษาปลาย แต่ทำไมผมมีงานให้ทำมากมาย ทั้งงานราษฎร์และงานหลวง ได้ไปจุฬาฯ แทบทุกวันเลย ไม่ได้รู้สึกสักนิดเลยว่าช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเหมือนคนอื่นๆ เค้านะครับ

มีงานโปรเจ็คทั้งโปรเจ็ควิชาเรียนและซีเนียสโปรเจ็ค แถมยังเป็นงานกลุ่มด้วย ต้องรอให้เพื่อนมีอารมณ์อยากทำ แต่เวลาเพื่อนมีอารมณ์บางทีข้าพเจ้าก็ไม่มีอารมณ์อยากทำเลย ผลก็เลยเป็นงานที่ดองไว้ พอจะส่งทีก็รีบปั่นๆ ให้มันเสร็จๆ ลวกๆ ให้พอสุก ไม่ได้มีการสุกหอมกรุ่นพอดีทานเหมือนกลุ่มอื่นๆ หรอก

ส่วนอีกงานที่ใหญ่ช่วงนี้ก็งานสภานิสิต หลายๆ ครั้งที่ไฟในตัวเราลุกโชติช่วงจะทำอะไร ทั้งงานฝ่ายติดตามและประเมินผล งานวารสารVOICE แต่ก็มาเจอหลายคนที่ชิวๆ เกินไป ทำเอาเราไฟจะมอดหลายครั้ง(ด่าก็ขี้เกียจแล้ว) กลัวแต่มันจะพาลให้น้องใหม่ที่มีไฟในการทำงานจะไฟมอดลงไปด้วยนั่นสิ

นอกจากนั้นช่วงนี้ก็มาเรียนร้องเพลงด้วย เรียนพอขำๆ ให้ร้องเพลงไม่เพี้ยน แต่ก็ดูทีท่าว่ามันแค่เพี้ยนน้อยลง แต่ยังไงก็ผิดคีย์นรกเหมือนเดิม แล้วแต่ล่ะเพลงที่อาจารย์ดันเลือกให้ก็ช่างแบบว่าสะเทือนใจสุดๆ เพราะมีความรักกับเพลงเหล่านั้นทั้งนั้น ทั้งอยากรู้แต่ไม่อยากถาม(เธอคนนั้นขอให้เปิดให้ในรายการก่อนขึ้นเครื่อง) บัลลังก์เมฆ(ก็ไปดูละครเวทีมากับเธอ) กลัว(อารมณ์นี้ถึงเธอ) ภาวนา(เธอไปแล้วภาวนาไม่ทันล่ะ) เลือกได้ไหม(ไม่ได้แน่นอน) ตะวันยังมีให้เห็น(แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้เจอกับเธออีกแล้ว) ร้องไปทีก็ได้แต่อารมณ์และความรู้สึกแต่ไม่ได้คีย์เลยให้ตายสิ

ปิดท้ายด้วยเพลงผูกพัน เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องยังไงก็รัก(ยังไม่เคยได้ดูเลยอ่ะ) เป็นเวอร์ชั่นพิเศษที่มีคนทำขึ้นมาครับดูแล้วเหงาและเศร้าได้อารมณืดี นั่งดูเพลินๆ แล้วสามารถร้องไห้ได้(เคยแล้ว) เป็นการนั่งรถไปชมกรุงเทพยามราตรีเพียงลำพังแต่เพียงผู้เดียว เหมือนชีวิตตอนนี้เลย

เพลง: ผูกพัน
บอย ตรัย ภูมิรัตน

นี่ใช่ไหม อะไร อะไรที่เคยคิด
ชีวิตที่มีแต่ฉัน ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด
นี่หรือที่ใจต้องการ นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ

เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า

ไม่มีเสียงคำคำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่ย้ำให้รู้ว่า

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว

ปล.ต่อไปคิดว่าจะต้องปิดท้ายด้วย MV จาก YouTube เรื่อยๆ มีหลากหลายเพลงให้ได้ใช้ดี

ฝึกงานครับท่าน

ปิดเทอมนี้ก็ฝึกงานเหมือนตอนปีที่แล้วเลย แต่ต่างกันที่ปีนี้ฝึกด้านเว็บโปรแกรมมิ่งที่ฝ่ายไอทีของสถานีวิทยุแห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ปีที่แล้วฝึกเว็บคอนเทนท์ที่เด็กดีดอทคอม ที่เลือกฝึกที่นี่เพราะเหตุผลนานาประการ

1. ใกล้หอ(มากกกก) เบื่อการเดินทางที่ต้องไปนั่งหลับบนรถเมล์ทุกเช้า
2. จะได้มีเวลาจัดรายการตอนกลางคืน เพราะเลิกงานก็ย้ายห้อง
3. อยากฝึกงานด้านเว็บ ไปที่อื่นอาจไม่ได้ฝึกด้านเว็บ
4. ไม่ได้มีความสามารถถึงขนาดไปฝึกที่ไกลๆ เช่น เยอรมัน แบบบางคน เหอๆ

เอาเหตุผลแค่ 4 ข้อพอแล้วกันเพราะชอบเลข 4 (เกี่ยวไหมนั่น) นอกจากต้องฝึกงานฝ่ายไอทีระหว่างเวลา 08:00 - 17:00 น. (แต่ออกจริงๆ ก็ห้าโมงกว่าๆ นิดๆ) แล้วก็ฝึกจัดรายการวิทยุเวลา 19:00 - 22:00 น. พอมีเวลาว่าง 2 ชม. ให้หายใจ แต่ก็ไม่เคยว่าง เพราะเลิกช้าแล้วก็ไปทานข้าว กลับหอ ส่งผ้าซัก คนนัดพบ ฯลฯ แผนที่จะใช้เวลาช่วงนั้นลดหุ่นก็ยังไม่ได้เริ่มเลย

กว่าจะได้นอนก็เที่ยงคืนเป็นอย่างน้อย(ปกติจะเป็นตี 1 ) เพราะต้องทำนู้น ทำนี้ และขอเล่นเน็ตบ้าง ช่วงนี้เลยได้นอนน้อยลง กะว่าจะไปนอนสะสมเสาร์อาทิตย์ ก็ไม่เคยได้ว่างสักเสาร์อาทิตย์ มีกิจกรรมให้ออกเดินสายตลอดแทบทุกสัปดาห์ ก็ดีนะไม่ต้องอยู่หอเฉยๆ ให้เซ็ง แต่เช้าไปก็ตื่นไม่ไหวเหมือนกัน อยากนอนให้มากกว่านี้สักหน่อย

เดี๋ยวช่วงแอดมิชชั่นก็รับจ๊อบตอบเรื่องเลือกคณะที่เด็กดีอีก ขอทำงานหาเงินบ้าง มากทมใช้เงินเปลืองจริงๆ (แต่ก็ไม่ได้ใช้ไปแต่เรื่องกินเหมือนที่น่าน) ทั้งไปเที่ยว เลี้ยงน้อง ซื้อของใช้ใหม่ ซื้อนั่นซื้อนี่ ฯ กำลังคิดเหมือนกันว่าจะเอาเวลาช่วงไหนไปตอบได้ แต่สุดท้ายก็ต้องหาเวลาจนได้ เพื่อเงินๆๆๆๆ หามาเนี่ยไม่รู้จะได้ใช้หรือเปล่า กลัวตายก่อนได้ใช้เงิน เพราะอดหลับอดนอนแบบนี้

วันอาทิตย์นี้มีงานบายเนียร์ ทำไมดูกระแสเงียบๆ ก็ไม่รู้ สงสัยเพราะทุกคนฝึกงาน งานเลยมารุมที่ข้าพเจ้าเต็มที่เลย เดี๋ยวว่าจะไปตัดผมทรงใหม่ไปงาน แต่ก็คงไม่ได้หล่อในงานหรอก เพราะต้องไปใช้แรงงาน ไปเตรียมงาน ขึ้นเวทีดำเนินกิจกรรม เก็บงาน ฯลฯ เอาน่าๆ จัดให้รุ่นพี่ทั้งทีก็ควรจัดให้ดีๆ ดีไม่ดีอาจจะเป็นบายเนียร์ปีสุดท้ายก็ได้ ไม่รู้รุ่นน้องจะจัดงานแบบยอมทุ่มทั้งชีวิตและหัวใจให้เราแบบนี้บ้างหรือเปล่า

หนึ่งเดือนเขียนที่ขอระบายอีก ช่วยนี้มีแต่คนมาให้ช่วยแก้ปัญหานั้น แก้ปัญหานี้มากมายจริง แต่เวลาข้าพเจ้ามีปัญหาไม่เห็นจะมีคนมาช่วยแก้เลย แอบเซ็ง ยิ่งโตยิ่งคบกันแต่เพื่อผลประโยชน์นะ เรื่องสุดท้าย อยากเริ่มเขียนนิยายได้แล้ว วางโครงเรื่องมาตั้ง 4-5 ปี ไม่ได้เริ่มสักที เดี๋ยวจะไปหาซื้อหนังสือมาอ่านเป็นไอเดียเพิ่มที่งานสัปดาห์หนังสือดีกว่า

วันนี้แค่นี้ก็แล้วกัน กลับไปเป็นนิสิตฝึกงานต่อ(บัตรที่ให้ตอกลงเวลาเขียนว่า"นักศึกษาฝึกงาน"แทบอยากกระโดดกัดหูคนออกบัตร จุฬาฯ เป็น"นิสิต"ไม่ใช่"นักศึกษา" มีความรู้สักหน่อยดิ)