15 ตุลาคม 2551

ปิดเทอมจริงเหรอครับ

สาบานได้นะครับว่าช่วงนี้เป็นช่วงเวลาปิดเทอมเล็ก เป็นช่วงเวลาที่ให้นิสิตได้พักผ่อนและเตรียมตัวสำหรับการเรียนในภาคกลางศึกษาปลาย แต่ทำไมผมมีงานให้ทำมากมาย ทั้งงานราษฎร์และงานหลวง ได้ไปจุฬาฯ แทบทุกวันเลย ไม่ได้รู้สึกสักนิดเลยว่าช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเหมือนคนอื่นๆ เค้านะครับ

มีงานโปรเจ็คทั้งโปรเจ็ควิชาเรียนและซีเนียสโปรเจ็ค แถมยังเป็นงานกลุ่มด้วย ต้องรอให้เพื่อนมีอารมณ์อยากทำ แต่เวลาเพื่อนมีอารมณ์บางทีข้าพเจ้าก็ไม่มีอารมณ์อยากทำเลย ผลก็เลยเป็นงานที่ดองไว้ พอจะส่งทีก็รีบปั่นๆ ให้มันเสร็จๆ ลวกๆ ให้พอสุก ไม่ได้มีการสุกหอมกรุ่นพอดีทานเหมือนกลุ่มอื่นๆ หรอก

ส่วนอีกงานที่ใหญ่ช่วงนี้ก็งานสภานิสิต หลายๆ ครั้งที่ไฟในตัวเราลุกโชติช่วงจะทำอะไร ทั้งงานฝ่ายติดตามและประเมินผล งานวารสารVOICE แต่ก็มาเจอหลายคนที่ชิวๆ เกินไป ทำเอาเราไฟจะมอดหลายครั้ง(ด่าก็ขี้เกียจแล้ว) กลัวแต่มันจะพาลให้น้องใหม่ที่มีไฟในการทำงานจะไฟมอดลงไปด้วยนั่นสิ

นอกจากนั้นช่วงนี้ก็มาเรียนร้องเพลงด้วย เรียนพอขำๆ ให้ร้องเพลงไม่เพี้ยน แต่ก็ดูทีท่าว่ามันแค่เพี้ยนน้อยลง แต่ยังไงก็ผิดคีย์นรกเหมือนเดิม แล้วแต่ล่ะเพลงที่อาจารย์ดันเลือกให้ก็ช่างแบบว่าสะเทือนใจสุดๆ เพราะมีความรักกับเพลงเหล่านั้นทั้งนั้น ทั้งอยากรู้แต่ไม่อยากถาม(เธอคนนั้นขอให้เปิดให้ในรายการก่อนขึ้นเครื่อง) บัลลังก์เมฆ(ก็ไปดูละครเวทีมากับเธอ) กลัว(อารมณ์นี้ถึงเธอ) ภาวนา(เธอไปแล้วภาวนาไม่ทันล่ะ) เลือกได้ไหม(ไม่ได้แน่นอน) ตะวันยังมีให้เห็น(แต่เดี๋ยวนี้ก็ไม่ได้เจอกับเธออีกแล้ว) ร้องไปทีก็ได้แต่อารมณ์และความรู้สึกแต่ไม่ได้คีย์เลยให้ตายสิ

ปิดท้ายด้วยเพลงผูกพัน เพลงประกอบภาพยนตร์เรื่องยังไงก็รัก(ยังไม่เคยได้ดูเลยอ่ะ) เป็นเวอร์ชั่นพิเศษที่มีคนทำขึ้นมาครับดูแล้วเหงาและเศร้าได้อารมณืดี นั่งดูเพลินๆ แล้วสามารถร้องไห้ได้(เคยแล้ว) เป็นการนั่งรถไปชมกรุงเทพยามราตรีเพียงลำพังแต่เพียงผู้เดียว เหมือนชีวิตตอนนี้เลย

เพลง: ผูกพัน
บอย ตรัย ภูมิรัตน

นี่ใช่ไหม อะไร อะไรที่เคยคิด
ชีวิตที่มีแต่ฉัน ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด
นี่หรือที่ใจต้องการ นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ

เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า

ไม่มีเสียงคำคำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่ย้ำให้รู้ว่า

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว




ปล.ต่อไปคิดว่าจะต้องปิดท้ายด้วย MV จาก YouTube เรื่อยๆ มีหลากหลายเพลงให้ได้ใช้ดี

1 ความคิดเห็น:

kim.exe กล่าวว่า...

ขอแสดงความยินดี กับ ปิดเทอมสุดท้ายของคุณหยกม่อน หลังจาก "ปิดเทอม" ครั้งนี้แล้ว ต่อไปคุณจะไม่มีปิดเทอมอีกต่อไป เพราะคุณกำลังจะไปสู่สิ่งที่เราเรียกกันว่า "จุดเริ่มต้นของสิ่งที่ไม่มีวันจบ"

แต่จงอย่าเศร้าเสียใจไป เพราะนั่นหมายความว่า ท่านกำลังจะเริ่มทำประโยชน์ให้กับชาติบ้านเมืองแล้ว

และในนามของสภานิสิต เราต้องขอขอบคุณท่านหยกม่อน เจ้าผู้ครองแผ่นดิน ~ UBYI ~ (อะไรซักอย่างนี่)ที่ท่านได้ให้ความกรุณาเลือกสภานิสิต เป็นที่เรียนรู้ และเพิ่มเติมประสบการณ์อันทรงค่าในชีวิตมหาวิทยาลัยของท่าน ขอให้ท่านจงอย่าทอถอยกับอุปสรรคเพียงเล็กน้อยเหล่านี้ ตราบใดที่จิตของท่านยังมีพลัง ท่านสามารถเอาชนะสิ่งทั้งปวง
เพียงแต่คนไร้อุดมการณ์ไม่กี่คน คงมิอาจเอาชนะใจที่กล้าแกร่งของท่านได้เป็นแน่

เพลงที่ท่านเลือกร้องช่างท้าทายเสียจริง ข้าพเจ้าเองยังไม่กล้าร้องอยู่หลายเพลง อิอิ ขอให้สู้ต่อไป หลายคนเอาใจแช่ง (เอ้ย เอาใจช่วย)

สุดท้าย ขอให้ท่านมีความสุข และจงสู้ต่อไป
ผู้สนับสนุนท่านยังอดทนรอ (?)

ขอบคุณ
และขอบคุณสำหรับความกรุณาในการให้ความเห็นในบล็อกของข้าพเจ้า (ที่ผ่านมา และในโอกาสต่อไป)