เมื่อสักครู่งงนิดหน่อยว่าบัญชีผู้ใช้งานของข้าพเจ้าเป็นอะไร ไม่สามารถเข้าสู่ระบบได้ทั้งที่พิมพ์ถูกต้องทั้งหมด จนต้องกดแจ้งรหัสหายไปที่อีเมลล์ ก็นึกในใจต่อว่ามันเป็นบัญชีผู้ใช้งานเดียวกัน(gmailกับblogger) แต่ก็เข้าสู่ระบบของอีเมลล์ได้เลยลองเข้าสู่ระบบอีกครั้ง มันก็เข้าสู่ระบบได้ตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น - -" เกือบกดรีเซ็ทรหัสผ่านใหม่แล้ว ระบบมันป่วงจริงๆ เกือบจะไม่ได้เขียนบันทึกล่ะ
ระหว่างนั่งพิมพ์งานวิชาจริยธรรมที่สุดแสนน่าเบื่อที่ต้องเขียนให้ได้ ๓ หน้า ก็นึกขึ้นได้ว่ามีรายการ The Star ที่ช่องเก้า กดดูทันทีเลยเพราะเมื่อวานลืมไปว่ามีเลยอดชม งานการเลิกทำในทันทีเพื่อตั้งใจชมรายการ ปีนี้คนมาคัดเลือกเยอะขึ้นมากมายนะ เข้าใจอารมณ์คนที่มาคัดเลือกนะ เพราะเคยไปคัดพิธีกรของ Gsquare แล้วก็ตกรอบมา เข้าใจอารมณ์ความตื่นเต้นและความกดดันของคนที่มาเข้าประกวดอย่างทันที
รายการก็ดูซึ้งดีนะ ตกรอบก็เปิดเพลงบิ้วอารมณ์ เข้ารอบก็เปิดเพลงบิ๊วอารมณ์ ไม่มีอะไรก้เปิดเพลงคลอ คนตัดต่อจะอะไรกันหนักหนาเนี่ย(แต่ถ้าไม่มีรายการก็แห้งนะ ใส่เพลงนะดีแล้ว) ดูไปก็แทบจะน้ำตาไหลเชียว(มีความรู้สึกกับเค้าด้วยเหรอข้าพเจ้า หุหุ) สงสารคนที่ตกรอบนะ พยายามเต็มที่ก็ยังตกรอบ แค่พยายามคงยังไม่พอถ้าไม่มีองค์ประกอบอื่นช่วย
แต่มีบ้านหนึ่งพ่อแม่เค้าก็ส่งเสริมลูกตัวเองนะ ขับรถพาไปเรียนร้องเพลงถึงกรุงเทพฯ จากหาดใหญ่ สุดยอดไปเลยนับถือๆ ผู้ปกครองผมเหรอไม่มีทางโดยเด็ดขาด แค่อยากเรียนนิเทศยังไม่ได้สนับสนุนลูกชายตัวเองเลย ทุกวันนี้ข้าพเจ้าเลยต้องมานั่งเรียนเป็นโปรแกรมเมอร์อย่างนี้ พูดแล้วเศร้าใจเดี๋ยวก็คลั่งอีก แอบอิจฉาน้องคนนั้นนิดหน่อย แต่ก็ดีใจนะที่น้องคนนั้นเข้ารอบกับเค้าด้วย แล้วก็มีน้องคนอีกคนที่แต่คนว่าดำ ไม่ต่างจากข้าพเจ้าที่โดนว่าอ้วน หุหุ แล้วน้องคนที่ก็มาคัดคนเดียวไม่มีผู้ปกครองมาเหมือนคนอื่นๆ เอิ๊กๆ รู้สึกเหมือนกำลังดูตัวเองตัวที่ไปคัดพิธีกร GSquare ที่ต้องอ้อนวอนลากพี่เพชรไปเป็นเพื่อน
น่าจะมีรายการประเภท Reality แบบนี้เพิ่มอีกนะ แต่เป็นการคัดหาอย่างอื่นอกจากนักร้อง ยิ่งถ้าคัดหาโปรดิวเซอร์นะจะสมัครทันที อยากทำอาชีพนี้ใจจะขาย ไปดูประกาศรับสมัครของ TPBS แล้วน่าสนใจ แต่เรียนวุฒิวท.บ.มาบริษัทไหนเค้าจะรับข้าพเจ้าเนี่ย แต่จะไปทำอาชีพโปรแกรมเมอร์ก็คงจะไม่รอด หุหุ อนาคตจะเป็นอย่างไรต้องมาติดตามกันต่อไป
เอาล่ะหมดเวลาทำสิ่งไร้สาระแล้วครับ กลับคืนสู่โลกมนุษย์จริงต่อ การบ้านและงานรอเราอยู่ สู้ต่อไปๆ อยากนอนทั้งวัน กินของอร่อยๆ แล้วก็ดูหนังไปเรื่อยๆ น่าจะมีความสุขดีนะเนี่ย
ปล.ตรุษจีนก็ไม่ได้กลับบ้านที่นครพนม แต๊ะเอียก็เลยไม่ได้สักบ้านเดียว วาเลนไทน์ก็ไม่มีแฟนกับเค้าสักคน เดือนกุมภาพันธ์ปีนี้ช่างโหดร้ายกับกระผมยิ่งนัก เข้าใจแล้วที่เดือนนี้มีวันน้อยที่สุด เพื่อที่จะได้ผ่านไปเร็วๆ หุหุ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น