วันนี้เลยถือโอกาสไปอัดการ์ดปีใหม่ให้เพื่อนๆ และทุกคนที่รู้จัก อยากทำอะไรให้ที่เป็นชิ้นเป็นอันและทำเอง(เกือบ)ทั้งหมดบาง ถึงแม้มันจะเห่ย ถึงแม้มันจะดูไม่สวย ถึงแม้มันจะแพงกว่าไปซื้อสำเร็จ แต่ก็รู้สึกดีนะที่ได้ทำการ์ดขึ้นมาเอง นึกถึงสมัยประถมที่ต้องทำการ์ดด้วยมือจริงๆ วาดรูปและระบายสีด้วย ต่างมาหน่อยที่เดี๋ยวนี้ใช้คอมพ์ทำแทน แล้วก็ไปอัดเป็นโปสการ์ดที่ร้านถ่ายรูป
การ์ดที่เสียเวลาวันกว่าๆ ในการ์ดทุลักทุเลใช้โฟโต้ช็อปทำ
อัดเสร็จก็ไปหาซื้อซองใส่และช็อคโกแลตด้วย(ทั้งที่ตัวเองไม่ทานเพราะเดี๋ยวไมเกรนจะถามหา) แล้วก็ไปหาซื้อปากกาเพื่อไว้เซ็นลายเซ็นอีก ลงทุนไปประมาณใบละ ๘ บาทนิดๆ ทุกคนที่ได้รับต่างก็สนใจกับช็อคโกแลต(แล้วการ์ดข้าพเจ้าล่ะคร้าบ) ส่วนการ์ดก็โดนวิพากย์วิจารณ์เล็กน้อยถึงปานกลาง(ขนาดให้หลายๆ คนช่วยติก่อนแล้วนะ) เอาเหอะๆ ไม่ fail นะ เพราะตั้งใจทำมันออกมาอย่างดีที่สุดแล้ว
ทำไมข้าพเจ้าถึงได้ขี้เกียจอ่านหนังสือเช่นนี้ ปี ๓ แล้วนะเนี่ย อีกไม่นานก็จะสิ้นสุดชีวิตวัยเรียนเข้าสู่วัยทำงาน(อย่างเต็มตัว)แล้ว แต่ใจจริงก็อยากเรียนปริญญาตรีใหม่นะ อยากเรียนนิเทศศาสตร์อีกสักใบ อยากได้ชีวิตมหา'ลัยกลับมาคืนด้วยล่ะ รู้สึกการที่อยู่น่าน ๒ ปีเสียชีวิตส่วนนั้นไปเยอะ แต่ก็ได้อะไรมาแลกเปลี่ยนนะ ได้"เพื่อน"ไงล่ะ ถึงแม้จะน้อยคน แต่ก็ยังมีคนทนความน่าเบื่อและความเลวของข้าพเจ้าได้ เก่งจริงๆ
ปีใหม่นี้จะไป Count Down ที่ไหนดีหนอ ๓ ปีที่ผ่านมาอยู่หน้าคอมพ์นับถอยหลังกับใครบางคนที่เค้าคงไม่มีวันกลับมานับถอยหลัง พูดคุย หรือกลับมามองหน้ากันได้อย่างเคย มีอะไรมากมายที่เค้าไม่ได้รู้ มีอะไรหลายอย่างที่ข้าพเจ้าตัดสินใจผิดพลาดไปเอง ช่างเหอะ ชีวิตจะต้องดำเนินต่อไป แต่จะมีใครสนใจมาดำเนินชีวิตร่วมกันหรือเปล่านี้ก็เป็นนอีกเรื่องหนึ่ง(น้ำเน่าได้อีก) "ตราบใดมีรัก ย่อมมีความหวัง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น