ปากบอน

ไม่ได้มาเขียนเป็นระยะเวลา ๓ สัปดาห์ สืบเนื่องจากมีภารกิจที่จะต้องไปช่วยงานสรุปเข้มโค้งสุดท้าย โครงการ ๔ ตอน Party Admission จุดนัดฝัน คนพันธุ์แอด ณ หอประชุมจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ทุกวันเสาร์และอาทิตย์เป็นระยะเวลา ๓ สัปดาห์ ความสนุกสนุนและบรรยากาศจะนำมาฝากในโอกาสถัดไป(ถ้ามีโอกาสและอารมณ์)

วันนี้นั่งเล่นและนอนเล่นอินเทอร์เน็ตไปเรื่อยๆ ในที่สุดก็ได้ไปค้นเจอบทกลอนหนึ่งที่ชอบมากๆ อ.ช่อทิพา เป็นคนนำมาให้ได้อ่านครั้งแรกสมัยอยู่มัธยมศึกษา วันนี้เป็นโอกาสอันดีที่จะขออนุญาตคัดลอกบทกลอนบทนี้มาเผยแพร่ของครูกลอนที่มีนามว่า"ชิต บุรทัต" ทำไมผมถึงชอบบทกลอนบทนี้นั้นเหรอ ลองไปอ่านดูสิครับ

๐ ปากบอนเถอะกูรู้ หละก็กูจะตบมึง
เรื่องนั้นจะดันดึง และแดะแด๋เพราะโกรธดาล
๐ รู้เห็นอะไรหน่อย สิจะคอยเสนอขาน
เสือกแส่จะรังควาน เอะอะอึงตะบึงไป
๐ ถ้าหนักกระบาลมึง จะทะลึ่งก็ตามใจ
นี่เล่าก็เปล่าใย เสาะแสะเสือกมิเห็นสม
๐ เรื่องกูก็เรื่องกู ผิวะรู้ก็ควรอม
อย่าคายระบายลม เหลาะแหละให้กะใครฟัง
๐ ก่อนมึงก็มีคาว ระบุฉาวกระฉ่อนดัง
กูสู้สงบบัง มิแคะไค้กะใครเลย
๐ หากกูมิช่วยดับ จะระงับอะไรเหวย
ป่านนี้น่ะคงเผย กระจะหมดกระจ่างเมือง
๐ เรื่องใดก็ดีกู เจอะและรู้แน่ะเนืองเนือง
แม้ขุ่นและครุ่นเคือง ก็มิคิดจะไขขาน
๐ เรื่องใครก็เรื่องใคร เกาะแกะใยแฮ่ะป่วยการ
มีงานประกอบงาน เฉพาะตนก็เย็นใจ
๐ เรื่องกูกระนี้มึง สะเออะอึงกะใครใคร
เป็นไรก็เป็นไป เถอะจะตบมินับหน
๐ แก้ปากคะเยอคัน มิฉะนั้นจะเคยตน
ต่อไปอะไรดล ก็จะแดงเพราะมึงบอน ฯ

ปล.ขอเพิ่มเติมความรู้สักนิดนะครับ จริงๆ บทประพันธ์บทนี้ไม่ใช่กลอน แต่ก็พิมพ์ด้วยความเคยตัว จริงๆ แล้วเป็นคำประพันธ์ประเภทอินทรวิเชียรฉันท์ แจ้งไว้ให้ทราบครับ และก็ขอย้ำอีกครั้งว่าประพันธ์โดยท่านชิต บุรทัตครับ สุดยอดไหมล่ะ ใครชอบก็นำไปท่องจำเล่นได้นะครับ