17 มกราคม 2552

งามรุมทับหัวแล้วครับ

ผ่านไป 1 เดือนก็ได้เวลาดีมาเขียนบันทึกตอนใหม่ ว่าจะเขียนหลายวันแล้วแต่ก็รอให้มีเวลาว่างๆ ก่อนสักหน่อย เพราะช่วงนี้งานที่เขียนไว้จากครั้งที่แล้วทั้ง 4 งานกำลังรุมทับหัวข้าพเจ้าอย่างยิ่ง โดยเฉพาะช่วงนี้กับงานสรุปเข้มฯ ครั้งที่ 5 ที่อดตาหลับขับตานอนทำงานแบบไม่พักผ่อนกันเลยทีเดียว

ปีนี้ก็น่าจะเป็นปีสุดท้ายที่ได้มาช่วยจัดกิจกรรมนี้แล้วกระมัง เลยมาช่วยงานอย่างสุดกำลังและความสามารถ ทำในหลายๆ งานและหน้าที่ ประดุจดังว่าเป็นพนักงานของสถานีวิทยุจุฬาฯ ก็ไม่ปาน เบื้องหลังหรือเบื้องหน้าก็พยายามเข้าไปยุ่งและข้องเกี่ยวกับเค้าไปเสียทุกอย่าง ก่อนที่จะไม่มีโอกาสมาทำอะไรแบบนี้แล้ว เพราะคงเป็นมนุษย์ออฟฟิศแทน

ขอ(แอบ)เรื่องสุขภาพตัวเอง พอพักผ่อนน้อยก็มีอาการต่างๆ เข้ามาทันที ไม่อยากไปหาหมอแล้ว ไม่อยากกินยาอะไร ไม่อยากผ่าตัดด้วย อยากมีชีวิตไร้สาระแบบคนปกติทั่วไป แต่ก็น่าจะไม่เป็นอะไรมากหรอก ถ้านอนหลับพักผ่อนเยอะๆ กินอาหารครบ 5 หมู่ มีเวลาไปออกกำลังกาย ร่างกายก็คงคืนสภาพได้เอง

หรือถ้าจะให้ดีกว่านั้น คงต้องรับสมัครคนที่สนใจจะมาดูแลชายหนุ่มคนนี้นะครับ เอิ๊กๆ ตอนนี้ยิ่งฟังเพลงรักๆ หรือเห็นคู่รักไม่ค่อยได้เลย ไม่งั้นจะรู้สึกอิจฉาอย่างยิ่ง เอิ๊กๆ พอมาฟังเพลงเศร้าๆ น้ำตาก็คลอๆ ซึมๆ จนมีคนทักแล้วว่าทำไมแววตาดูเศร้าๆ ใครว่าข้าพเจ้าเศร้า ออกจะสนุกสนาน เฮฮา และร่าเริงสุดๆ

มาปิดท้ายกันด้วยเพลงใหม่ของแคลอรี่ บลา บลา ดีกว่า ตอนนี้ชอบเพลงนี้มากมาย รู้สึกโดนดีนะ ความจริงมีหลายเพลงที่โดนในตอนนี้ แต่หา MV เพลงนี้ได้ก่อนเลยเลือกเอาเพลง"อย่าไปไหนอีกนะ"มาปิดท้ายการเขียนบันทึกครั้งนี้ดีกว่า ยังไงเธอก็คงไม่กลับมาหรอกใช่ไหม แล้วข้าพเจ้าก็คงจะต้องรอคอยต่อไป....


เพลง: อย่าไปไหนอีกนะ
แคลอรี่ บลา บลา

ทุกวันตั้งแต่เธอเดินจากฉันไป
รู้ไหมเป็นยังไงอ้างว้างเพียงใดเมื่อไม่มีเธอ
ทุกคืนได้แต่ภาวนาให้เธอ ทบทวนใจตัวเอง
ให้พบความจริงว่าเธอรักใคร และกลับมาอยู่ตรงนี้

อย่าไปไหนอีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหนอีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกันตรงนี้ ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน

น้ำตามันเอ่อล้นมาจากสองตา
เพราะมันเกินบรรยายที่ได้เจอกันเหมือนในวันวาน
เข้าใจและไม่มีอะไรต้องการ เรื่องราวในวันวาน
ที่ทิ้งกันไปก็จะไม่จำ ไม่ทำให้เธอหนักใจ

อย่าไปไหนอีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหนอีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกันตรงนี้ ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน

วันเวลาของเราที่หายไป
ไม่เคยจะใส่ใจ เสียแล้วก็เสียไป
วันเวลาของเราที่เริ่มใหม่ สำคัญกว่า
หากเธออยู่เคียงข้างฉัน

อย่าไปไหนอีกนะเธอ ถ้ายังรักฉันก็อภัย
อย่าไปไหนอีกเหมือนเคย ถ้าเธอรู้ว่าเธอรักใคร
อยู่ด้วยกันตรงนี้ ทุกวินาทีเรื่อยไป
อย่าหายไปอีก หายไปจากฉันอีกนะได้ไหมถ้าเธอรักกัน




ปล.ในวันที่เธอไปหาคนอื่น รู้ไหมฉันฝืน ยืนมองตั้งนาน เขาไม่ได้รักเธออย่างจริงจัง รู้ไหม
ฉันรู้ว่าฉันให้เธอมากกว่า และมากกว่านี้ ฉันก็ให้เธอได้ ฉันมั่นใจ ฉันรอได้กว่าวันที่เธอมา....

ไม่มีความคิดเห็น: