เลี้ยงน้องโรงเรียน

เป็นเดือนกันยายนที่แสนยากจน มีแต่ภาระจ่ายเงิน ซื้อของนั้นของนี้ ไปกินนั้นกินนี้ เดินทางไปนั้นไปนี้ เงินหายไปไหนอย่างรวดเร็ว น่าตกใจมากใช้เงินเปลื้องจริงๆ เลยกระผม ล่าสุดก็ไปเลี้ยงน้องโรงเรียนที่ติดจุฬาฯ มา พระเจ้า!! ต้องกดเงินมาเพิ่มเพื่อมาใช้ เฮ่ออออ ได้จ่ายอีกแล้ว

ไม่น่าเชื่อว่าโรงเรียนเล็กๆ อย่างโรงเรียนปิยะมหาราชาลัยของผม แม้จะเป็นโรงเรียนประจำจังหวัดนครพนม แต่ก็มีคนมาเรียนที่จุฬาฯ น้อยมากมาย ส่วนใหญ่อาจจะเพราะน้องๆ กลัวคะแนนไม่ถึงเลยไม่ยื่นกัน แล้วก็เพราะส่วนใหญ่ไปเข้ามหาวิทยาลัยส่วนภูมิภาคอย่าง มหาวิทยาลัยขอนแก่น อุบลฯ มหาสารคาม เกษตรฯ-สกลนคร กันหมดเลย แต่ละปีเลยจะมีเด็กเข้ามาเพียงนิดเดียว

อยากจัดค่ายแนะแนวการศึกษาเหมือนจังหวัดอื่นๆ เพื่อให้มีเด็กจากนครพนมมาศึกษาต่อที่จุฬาฯ มากขึ้น แต่ปัญหาก็คือคนของเราน้อยเหลือเกิน พี่ๆ ก็ไม่เยอะทั้งจำนวนและทุนทรัพย์ จะให้จัดค่ายก็ไม่ไหว เลยทำให้มีคนมาเรียนต่อที่จุฬาฯ น้อยมากๆ เมื่อเทียบกับโรงเรียนอื่นๆ ที่มากันทีมากมายเหลือคณานับ

ได้แต่ฝากความหวังกับน้องๆ รุ่นนี้ว่าจะทำการประชาสัมพันธ์ข่าวสารการรับตรงให้น้องๆ ที่นครพนมรู้ให้มากที่สุด แต่คนก็มีอยู่เท่านี้เอง ต้องช่วยๆ กันแล้วครับผม

ฝนตก ฟ้าร้อง ฟ้าแลบ

ณ ตอนนี้กำลังอยู่ที่ระเบียงทางเดินชั้น ๓ ปีกพญาไทของหอจำปี หอพักนิสิตจุฬาฯ นั่นล่ะ นั่งเซ็งๆ ไม่มีอะไรทำ(จริงๆ นะงานมากมายแต่ไม่มีอารมณ์ทำ) แถมฝนก็ตกหนักมากมาย ไม่สามารถออกไปที่ไหนได้ เลยมานั่งเขียนบล็อกดีกว่า ชดเชยช่วงที่ไม่ค่อยได้เขียนเท่าไร ทั้งที่ไม่ค่อยมีคนได้อ่านก็ตามแต่

เห็นฝนตกก็อยากไปเล่นน้ำฝนจัง แต่ก็กลัวคนมองว่าประสาท ถ้าอยู่ต่างจังหวัดเนี่ยจะออกไปเล่นน้ำฝนให้สบายใจแล้ว นอกจากสายฝนที่ชุ่มฉ่ำก็ยังมีฟ้าแลบ ฟ้าร้อง มาเพิ่มบรรยากาศให้มีความน่าตื่นเต้นว่ามันจะลงมาใกล้ๆ เราหรือเปล่า โอกาสที่คนเราจะโชคดีโดนฟ้าผ่ามาโดนตัวเนี่ย ข้าพเจ้าว่ามันยังน้อยกว่าโอกาสถูกลอตเตอร์รี่รางวัลที่ ๑ ด้วยซ้ำ

ชื่อของข้าพเจ้า(วชิรัตน์)แปลว่าสายฟ้า เดาเองว่าตอนเกิดเนี่ยผู้ปกครองคงเห็นสายฟ้ามั้ง เพราะเกิดช่วงหน้าฝนด้วย แต่ก็ได้ความมาว่าผู้ปกครองตั้งมั่วๆ - -" แต่ก็ชอบความหมายนะ เพราะเวลาที่ฝนตกจนท้องฟ้ามืดมิด เราก็จะได้เห็นแสงสว่างจากสายฟ้าเนี่ยล่ะ ถึงมันจะมาเป็นระยะเวลาสั้นๆ แต่มันก็ช่วยให้แสงสว่างในความมืดมิดได้

และเท่าที่สังเกตุ คนส่วนใหญ่ไม่ได้กลัวฟ้าแลบนะ กลัวเสียงของฟ้าร้องต่างหาก แต่ฟ้าแลบก็แลบก่อนฟ้าร้องประมาณเกือบ ๑๐ วินาที ก็เหมือนเป็นการเตือนแล้วว่าเดี๋ยวจะมีเสียงฟ้าร้อง ให้เราเตรียมตัวแล้ว แถมการได้ยินเสียงฟ้าร้องข้าพเจ้าคิดว่ามันเป้นการดีเสียอีกที่ได้ยิน เพราะนั้นแสดงว่าเราไม่ถูกฟ้าผ่าตาย หุหุ

บันทึกคราวนี้ดูเหมือนจะมีสาระ แต่ยังไงมันก็ไม่มีสาระอยู่ดี ไว้คราวหน้าจะมาเขียนอะไรไร้สาระอีกบ่อยๆ นะครับ

ปล่อยวาง

บางทีบางครั้งก็รู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ ไม่อยากจะทำอะไรเลยสักอย่าง ไม่อยากทำทุกอย่างที่ทำตามปกติในแต่ละวัน อยากนอนไปทั้งวัน หรือไม่ก็ไปเที่ยวทะเลโดดน้ำให้สะใจไปเลย แต่ปัญหาก็คือเราไม่สามารถทำอย่างที่ใจต้องการแบบนั้นได้ง่ายๆ หรอก ตราบใดที่เรายังต้องอยู่ในสังคม เราจะหนีไม่ได้!!

บางทีข้าพเจ้าก็สนใจทุกเรื่อง บางทีข้าพเจ้าก็ไม่สนใจสักเรื่อง อารมณ์แปรปรวนอย่างกับผู้หญิงมีประจำเดือนเสียอย่างนั้นเลย เพราะอะไรถึงได้มีความรู้สึกบ้าบอแบบนี้ เพราะใครกันถึงทำให้ข้าพเจ้ามีความรู้สึกแบบนี้ หรือเพราะเป็นชาวราศีเมถุนจึงมี ๒ ลักษณะนิสัยที่ต่างกันสุดขั้วแบบนี้ แต่นี่มันก็แตกต่างกันเกินไปหรือปล่าวเนี่ย

ตอนนี้อยาก"ปล่อยวาง"ทุกสิ่งและทุกอย่าง บางทีเราสู้กับทุกปัญหาหรือทุกเรื่องราวไม่ได้ การหนีปัญหาก็เป็นทางออกที่ดูเหมือนว่าจะดี แต่ไม่ได้หนีไปอย่างถาวร แค่นี้ออกมาตั้งหลักชาร์ตตัวเองให้มีพลังงานเต็มประจุ แล้วทีนี้ก็จะสามารถสู้กับทุกปัญหาที่เจอเข้ามา

ขอจบบล็อกวันนี้ไว้แค่นี้ดีกว่า เขียนไปก็ไม่มีใครอ่าน เอาไว้ระบายส่วนตัวอย่างที่คิดไว้เลย คนที่อยากให้อ่านคงจะลืมไปแล้วกระมังว่ามีบล็อกนี้อยู่ ช่างมันๆ เอาไว้ให้มันเป็นที่ปลดปล่อยอารมณ์และความรู้สึก เป็นโลกที่ไม่มีใครรู้จักดี เฮ่ออออ อยากไปที่ที่ไม่มีใครรู้จักเลย จะได้ทำอะไรบ้าๆ ได้เต็มที่

อุปสรรคเมื่ออยากทำอะไร

เคยไหมครับเมื่อคุณมีความตั้งใจที่จะทำอะไรสักอย่าง ก็มักที่จะมีอุปสรรคเข้ามาเป็นบททดสอบหรือบทลองใจให้เราไม่สามารถทำตามสิ่งที่เรามีความตั้งใจ(เป็นอย่างยิ่ง)ที่จะทำมัน สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับกิเลศหรือสิ่งยั่วยุเรานั้นอยู่ดี ชีวิตช่างน่าเศร้าจริงๆ

อยากไปอบรมคอมพ์ในวันเสาร์ อบรมจัดรายการในวันอาทิตย์ ไปเดินดูงานทั้งวันเสาร์และอาทิตย์เดียวกัน แต่ก็ต้องมีสัมมนาให้ได้ไปต่างจังหวัด ทำให้เราต้องได้เลือกว่าจะเอาอย่างใดอย่างใด ทำไมสัปดาห์ที่ข้าพเจ้าว่างมากๆ มันถึงไม่มีการจัดงานใดๆ เลย เหมือนกับว่านัดกันจัดงานพร้อมกันอย่างนั้นล่ะ

อยากลดน้ำหนักเพื่อสุขภาพที่ดี เพื่อให้มีคนมาสนใจ(สำหรับคนที่ชอบมองคนแต่ภายนอก) แต่แล้วแผนการที่จะไปออกกำลังกายก็ต้องพังลงเพราะงาน งาน และงาน ใครอาจจะหาว่าข้าพเจ้าเอางานมาเป็นข้ออ้าง ถ้าคุณโดนประชุมถึงเที่ยงคืนเป็นอย่างน้อยทุกคืน คุณจะอ้างว่าทำงานเลยไม่มีเวลาไหม? นอกจากนั้นก็ต้องทานอาหารดึกๆ อีกทั้งเวลาที่คุณพยายามจะลดน้ำหนักก็ดูเหมือนว่าอาหารทุกอย่างจะดูน่ากินมากๆ จมูกจะได้รับกลิ่นอาหารได้ดียิ่งขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ทำไมตอนไม่ลดน้ำหนักถึงไม่มีอะไรให้อยากกิน ทำไมตอนที่จะลดต้องมีอุปสรรคแบบนี้

นี่ก็เป็นเพียงแค่ตัวอย่างบางส่วนในชีวิตประจำวันของข้าพเจ้า ที่จะต้องเจออะไรที่มันงี่เง่าแบบนี้ ชีวิตคนอื่นๆ อาจไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่ชีวิตของข้าพเจ้าโรยด้วยกลีบกุหลาบแต่พร้อมขวากและหนามของกิ่งด้วย เฮ่อ! ว่าแล้วก็ขอไปนอนอืดเกลือกกลิ้งบนเตียงต่อดีกว่า ไม่ไปออกกำลังกายล่ะ ฝนก็ตก ม็อบก็มากมาย นอนดีกว่า....